کامیکس (به انگلیسی: Comics) یا تصاویر فکاهی یا داستانهای مصور یک راه واسط برای انتقال بصری ایده‌ها از طریق تصویر می‌باشد که اغلب با نوشته یا اطلاعاتی بصری درآمیخته است. کامیک‌ها از در کنار هم گذاشتن قطعات متوالی از تصاویر تشکیل شده و معمولاً در آن از ابزارهای نویسه‌ای چون بالون گفتار، شرح‌ها و افکت‌های صوتی (نام‌آوا) برای نشان دادن گفت‌وگوها، تعریف داستان یا دیگر اطلاعات استفاده می‌شود. عناصری چون اندازه یا جاگذاری قطعات، روند بیان داستان یا موضوع را کنترل می‌کند. نقاشی کارتونی و دیگر روش‌های تصویرگری شبیه به آن، از مرسوم‌ترین نقاشی‌ها در کامیکس هستند؛ فومتی حالتی است که از عکس استفاده می‌کنند. حالت‌های معمول کامیکس شامل داستان مصور، کارتون‌های سرمقاله‌ای، کارتون دهن‌بسته و کتاب مصور می‌شود. از اواخر قرن بیستم تاکنون، مجلدهای ضخیم‌تری چون رمان مصور و آلبوم‌های کامیک، تانکابون بیش از پیش متداول شده و کامیک اینترنتی آنلاین، نشو و نما پیدا کرده‌است. 

تاریخ کامیک در فرهنگ‌های مختلف، مسیرهای متفاوتی را طی کرده‌است. دانشمندان بر این باورند که اولین کامیک به دوران ما قبل تاریخ و نقاشی‌های غار لاسکو بازمی‌گردد. تا اواسط قرن بیستم، کامیک در آمریکا، اروپای غربی (مخصوصا فرانسه و بلژیک) و ژاپن شکوفا شد. رد کامیکس در اروپا به کارتون‌های رودلفه تپفر در دهه? 1830 بازگشته و با داستان‌های مصور موفقی چون ماجراهای تن‌تن و میلو در دهه? 1920 رونق می‌گیرد. کامیک آمریکایی در اوایل قرن بیستم به عنوان رسانه‌های گروهی با ظهور داستان‌های مصور در روزنامه‌ها و بعدها کتاب‌های مصور مجله‌وار (دهه? 1930)، پدیدار شد. رد کارتون و کامیک ژاپنی ("مانگا") به قرن سیزدهم بازمی‌گردد. داستان‌های مصور مدرن در قرن بیستم با تقلید از کامیک غربی ایجاد شده و تا دهه? 1930 مجله‌های مصور و مجموعه کتاب‌ها معمول شدند. در عصر پس از جنگ جهانی دوم، کارتونیست‌هایی چون اوسامو تزوکا ظهور کردند که نقش مهمی در محبوبیت کامیک در میان ژاپنی‌ها داشتند. 

 نوشته شده توسط هنر نقاشی در پنج شنبه 96/10/14 و ساعت 1:0 عصر | نظرات دیگران()